หน้าที่ของกรรม และการแก้กรรม

กรรม คือ การกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา เป็นการกระทำที่จงใจทำไม่ว่าจะเป็นทางกาย วาจา ใจ ซึ่งการเกิดกรรมจะสมบูรณ์ได้ต้องประกอบด้วยกิเลสที่เป็นแรงกระตุ้นหรือแรงผลักดัน ให้เกิดเจตนาหรือความตั้งใจซึ่งเป็นไปได้ทั้งในด้านดีและด้านเลว ก่อให้เกิดเป็นการกระทำที่สำเร็จตามเจตนาเกิดเป็นกรรมที่สมบูรณ์ ซึ่งไม่ว่าเราจะกระทำกรรมใดก็ตามไม่ว่าจะเป็นกรรมดีที่เรียกว่ากุศลกรรมหรือกรรมชั่วอย่างอกุศลกรรม ผู้กระทำจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเองไม่ช้าก็เร็ว นั่นก็คือสิ่งที่เรียกว่ากฎแห่งกรรม นั่นเอง



ในทุกวันของการดำเนินชีวิต เรามีการทำกรรมตลอดเวลาโดยเฉพาะมโนกรรมที่เรียกว่ากรรมทางใจ การที่เราจะทราบว่าการกระทำที่เราทำลงไปนั้นเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่ว สามารถรู้ได้โดย

1. สาเหตุที่ทำให้เกิดกรรมว่ามาจากเจตนาที่เป็นกรรมดีคือ อโลภะ อโทสะ อโมหะ หรือเจตนาที่ก่อให้เกิดกรรมชั่ว คือ โลภะ โทสะ โมหะ ซึ่งก็คือความโลภ ความโกรธ ความหลง หรือไม่

2. การพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตามผลของการกระทำ หากการกระทำที่เกิดขึ้นแล้วทำให้เดือดร้อนใจภายหลังนั้นเป็นกรรมที่ไม่ดี

ผลของกรรมที่เกิดขึ้นนั้นก็มีความแตกต่างกันไปด้วยองค์ประกอบต่าง ๆ ซึ่งเมื่อเรากระทำกรรมลงไปแล้วย่อมแสดงผลออกมาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็น ผลทางด้านจิตใจ, ผลทางด้านร่างกาย และผลทางด้านสังคม โดยหน้าที่ของกรรมนั้นจะเป็นสิ่งที่บ่งบอกและแยกแยะมนุษย์รวมถึงสัตว์ให้ดีหรือเลว ซึ่งแน่นอนว่าหากกระทำกรรมดี ย่อมได้รับผลดีและหากกระทำกรรมชั่ว ก็ย่อมได้รับผลชั่ว การจะเป็นคนชั่วหรือคนดีนั้นก็อยู่ที่กรรม หรือการกระทำ กรรมแต่ละชนิดก็จะให้ผลที่ต่างกัน ในเบื้องต้นคนที่ทำกรรมไม่ดีก็จะย่อมก่อให้เกิดความเศร้าหมองคนที่ไม่ทำกรรมชั่วก็จะมีความบริสุทธิ์และสะอาดด้วยตนเอง ใครทำกรรมใดก็ย่อมได้ผลเช่นนั้น

การที่จะแก้กรรมได้นั้น ต้องเริ่มจากการเป็นผู้หนักแน่นในเหตุผล รู้จุดมุ่งหมายของการกระทำมีความรับผิดชอบต่อการกระทำที่จะเกิดผลตามมาทั้งสำหรับตนเองและผู้อื่น การแก้กรรมสามารถทำได้โดยการใช้สติ ปัญญาพิจารณาไตร่ตรองถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดกรรม ว่าเป็นเจตนาที่เกิดมาจากโลภะ โทสะ โมหะที่เป็นกรรมชั่วหรือไม่ หากเรามีสติปัญญาที่จำไตร่ตรองถึงสาเหตุก่อนที่จะเกิดการกระทำก็จะสามารถทำให้ระงับยับยั้งกรรมชั่วที่จะเกิดขึ้น และสามารถแก้ไขปรับปรุงส่งเสริมทำกรรมดีให้มากขึ้น สำหรับกรรมเก่าที่เกิดขึ้นในอดีตนั้นจะไม่สามารถแก้ไขได้แล้ว ให้ถือเป็นบทเรียนของตนเอง ไม่คอยแต่โทษผู้อื่นถึงผลกรรมที่ตนเองเป็นผู้กระทำขึ้น